Code: OP004
Tien dagen geleden zat ik nog op Schiermonnikoog. Het strand is heel breed en mensen worden stipjes aan de horizon. Als ik een duik in de zee neem wordt het besef van kleinheid nog groter. De zee is een groot matras waarop ik me willoos laat drijven. Dat kan want de vloed komt net op.
Code: OP005
Die sensatie van kleinheid komt - anderhalve week later - tijdens het tekenen in mijn atelier nog een keer terug. Dan bedenk ik in een flits: mensen zijn helemaal niet belangrijk, het individu is een schilletje. Zo geef ik het nu weer want op het moment zelf waren er geen woorden. Die woorden komen later, als ik nadenk over wat ik toen ervoer.
Code: OP006
Golven, waar land en zee elkaar treffen. Als kind ben ik vaak op de waddeneilanden geweest: Ameland, Schiermonnikoog, Terschelling. Vooral op Ameland. Mijn familie trok er dagelijks op uit, zelfs oma werd meegenomen, we gingen dan naar het strand.
Wandelen? Nee, wandelen kon je het niet noemen. Op de foto's van toen zie ik ons slepen met onwillige boomstronken, oranje boeien (ooit felgekleurd nu mat), uiteengerafelde kabels en plastic tassen vol uiterst breekbare schelpen. Lege flessen verzamelde een oom van mij, hij woonde op Ameland. Groene, bruine, transparante flessen. Soms voorzien van zegels (meestal waren ze weg maar de plek waar ze hadden gezeten was nog wel zichtbaar). Dat verzamelen van flessen deed hij voor mij. Ze kwamen bij mij op de slaapkamer te staan. Keurig gerangschikt: op vorm en kleur. Ik stofte ze regelmatig af (opdracht van mijn moeder). Ik was inmiddels vijftien of zestien jaar, woonde in een nieuwbouwwijk in Zwolle. Op die oom kom ik nog wel eens terug. Net als op twee andere ooms die ook schiderden. Correctie: een oom leeft nog en hij schildert en tekent nog steeds. Daarover een volgende keer meer.
