Code: OP012
Dit is lastig, erg lastig om te tekenen. Die berk, daar begin ik mee. Moet ik er takken bij tekenen? Maar dan wordt het chaos. Dat is niet de bedoeling maar wat dan wel? Zo bedenk ik al tekenend steeds weer andere oplossingen.
Ik ben er nóg niet helemaal uit. Wel heb ik de kleur van de bomen drastisch veranderd, ook heb ik de stammen veel ruwer doen lijken dan dat ze in werkelijkheid zijn (het zijn gladde stammen). Ook heb ik veel meer kleuren aangebracht dan ik op de afdruk van de foto zie (ik druk de opnamen af op gewone A4’tjes van de Hema). De foto hoeft niet per se scherp te zijn. Het gaat me immers om de indruk, niet zozeer zozeer om de vorm, al vind ik plasticiteit in de tekening wel weer belangrijk.
Ik ben er nóg niet helemaal uit. Wel heb ik de kleur van de bomen drastisch veranderd, ook heb ik de stammen veel ruwer doen lijken dan dat ze in werkelijkheid zijn (het zijn gladde stammen). Ook heb ik veel meer kleuren aangebracht dan ik op de afdruk van de foto zie (ik druk de opnamen af op gewone A4’tjes van de Hema). De foto hoeft niet per se scherp te zijn. Het gaat me immers om de indruk, niet zozeer zozeer om de vorm, al vind ik plasticiteit in de tekening wel weer belangrijk.
Het paadje langs het Overijssels kanaal is ’s avonds nog mooier dan ’s morgens. Nu krijgen de bomen die prachtige, warme glans die zo karakteristiek is voor de ondergaande zon en komt het licht natuurlijk precies van de andere kant van het fietspad ('s morgens reed ik richting Heeten, 's avonds richting Deventer).
Af en toe moet ik denken aan Monticelli (1824-1886), Hij maakte olieverfschilderijen – ook relatief erg klein – die lijken op bewerkte tapijten, zo dik ligt de verf op het doek. Het moet jaren hebben gekost om zo’n schilderij te maken besef ik nu. Ik heb er laatst nog eentje gezien in het Joods Historisch Museum, hier in Amsterdam (Gedurfd verzamelen, begin 2010). Zowel de jonge Cézanne als de al wat oudere Van Gogh bewonderden zijn werk.
